به گلبرگ هایم نگاه کن . به خطوط بلند و کوتاهی که با نخ و رنگ، بر سینه من دوخته شده بنگر. سایه روشن های ثانیه ها را ببین. حضور هر نخ و رنگ را لمس کن. سینه سینه سخن دارم و دنیایی وسیع از زیبایی می بینم. گلبرگ به گلبرگ رازهای نا شکفته را عیان می سازم. می خواهم در میان دستهای تو بشکفم. سبز شوم. عیان شوم و مهربان شوم در لحظه های نامهربان هستی.
رویای بهاری روشن و پر امید دارم. نقشی از آب و آیینه و عشق و هفت نشانه از هستی بر سفره هفت سین ؛ می دوزم. کمی پیش تر گندم ها را به آب نهاده ام تا در حریم سکوتی راز گونه، با جوانه هایش؛ برکتی نو بیافریند.
سبزه ها را با سوزن و نخی سبز و قرمزمی دوزم و می آرایم. گلدانی از گل سنبل با تمام وجودم به آن اضافه می کنم و رویش دانه به دانه گل هایش را در کوک به کوک نخ و سوزن، میان دست هایم مرور می کنم. آنگاه سمنو، سنجد، سماق، سرکه را در کاسه ای می گذارم و می دوزم. همه و همه نشانه ها را می دوزم تا حرمت لحظه هایمان باشد در روزهای نو…. سال نو مبارک.
من راز آن ترانه ام که در جاری زمزمه های رود، سرزمینی را سبز می کند.
طرحی از یک منظره برای سوزن دوزی، می تواند گاهی ثانیه ها ، لحظه ها و حتی روزهای بسیار از زندگی یک سوزن دوز را به خودش مشغول نماید،دوخت درخت ها، خانه، مزرعه، رود و تپه ها؛ همه و همه بسیار سرگرم کننده است و دلنشین.
بدون آنکه خودت بخواهی، پای رفتن می یابی و در میان شاخ و برگ درختان، در میان علف ها و گل ها، در میان جاری رود و سرسبزی زمین اطرافت؛ لحظه هایی را می کاری که پر هستند از عطر دوست و مهربانی سرشار یک سلام و خداقوتی که تا تمام وجودت را می کاود و آنگاه از زمین و آسمان و همه چیز، مهربانی می روید و شادمانی. مهربانی می روید و لذت شیرین و ماندگار یک سوزن دوزی.
شاید باورش کمی مشکل باشد ولی تو نیز می توانی به این لحظه های ناب، دسترسی بیابی. از همین حالا و با همین طرح منظره؛ شروع کن. با هر رنگ نخ و پارچه ای که در دسترس داری. در هر موقعیتی که هستی و با هر مقدار مهارتی که در سوزن دوزی داری و یا می توانی بیابی؛ شروع کن. و آنگاه ثانیه ها و لحظه های خودت را بدوز و ببین که چه راحت می توانی عبور فصل ها را بر سینه پارچه و در حلقه یک کارگاه ماندگار نمایی.
تصاویر زیادی از قسمت های مختلف این سوزن دوزی بسیار زیبا را می توانی در اینجا ببینی که توسط خانم مریم دابویی، دوخته شده است.
