بی گمان برای هر کاری یک اولینی برای شروع وجود دارد و سوزن دوزی نیز از این قاعده مستثنی نیست. اولین سوزن، اولین نخ، اولین طرح، اولین کارگاه، اولین قیچی و بالاخره اولین دوخت و اولین روز های کلاس سوزن دوزی…..
هنرجوی سوزن دوزی همراه با این اولین ها، از زمان شروع دوخت تا پایان یک طرح، گاهی اشتیاق و گاهی هم هراس از نتوانستن در اجرای دوخت؛ ذهنش را مشغول می کند. اما در باور من اگر یک هنرجو بخواهد بی گمان موفق نیز خواهد شد. سوزن دوزی، چه به عنوان یک مهارت آموزشی و شغلی در فنی و حرفه ای و چه به عنوان یک سرگرمی کاربردی و صنایع دستی و چه به عنوان یک هنر- صنعت ویژه ای که امکان تبادل بین نسلی هنر و شغل را از گذشته به آینده متصل می سازد؛ بی تعارف می تواند جایگاه ویژه خودش را در طول تاریخ و تمدن هر سرزمینی به ویژه ایران؛ حفظ نماید.
هر هنرجو وقتی برای اولین بار نخ را به سوزن می کشد، شاید هرگز در خیالش هم نگذرد که همین اولین دوخت او می تواند در روزگارانی دیگر نمایانگر هویت و تمدن ایرانی اش باشد. شاید هرگز به این نیندیشد که در زمانی دیگر و آینده ای نه چندان دور برای دانستن چگونگی نوع پوشاک، فرهنگ، اندیشه و نگرش او، همین دوخت ها به صورت سمبلیک؛ نمادی از تاریخ سرزمینش خواهد شد.
هر هنرجو وقتی اولین بار رنگی را برای دوخت بر می گزیند، شاید هرگز با خودش نیندیشد که انتخاب این رنگ ها و طرح ها می تواند نمادی از روشنایی درون و نور بر گستره فرهنگ و دید گاهش باشد
هر هنرجو وقتی اولین بار طرحی را برای دوخت بر می گزیند، تکنیکی جهت اجرا؛ در انتخابش وجود ندارد و شاید هرگز با خودش نیندیشد که یک روز ممکن است تنها کسی باشد که بتواند این دوخت ها و تکنیک ها را تکمیل و به آینده منتقل نماید.
بنابراین لازم است که همه چیز را در سوزن دوزی جدی بگیریم، کوشا و صبور باشیم تا بتوانیم مسئولیت خودمان را در گذر زمان برای این هنر – حرفه به خوبی ایفا نماییم. برای نسل بعد از خودمان حرفی برای گفتن، هنری برای نشان دادن، میراثی برای ماندگار شدن بیافرینیم. زیرا سوزن دوزی های کوچک و به ظاهر پیش پا افتاده امروز ما با همه ویژگی هایی که دارد، بخشی از تاریخ امروز برای انتقال به آینده می باشد.
تصویر زیر نمونه ای آموزشی از اولین دوخت سوزندوزی می باشد که توسط خانم زهره اسماعیل پور از آموزشگاه شب افروز، دوخته شده است. تصاویر بیشتر را می توانید در این نشانی بیابید.
