به گلبرگ هایم نگاه کن . به خطوط بلند و کوتاهی که با نخ و رنگ، بر سینه من دوخته شده بنگر. سایه روشن های ثانیه ها را ببین. حضور هر نخ و رنگ را لمس کن. سینه سینه سخن دارم و دنیایی وسیع از زیبایی می بینم. گلبرگ به گلبرگ رازهای نا شکفته را عیان می سازم. می خواهم در میان دستهای تو بشکفم. سبز شوم. عیان شوم و مهربان شوم در لحظه های نامهربان هستی.
رویای بهاری روشن و پر امید دارم. نقشی از آب و آیینه و عشق و هفت نشانه از هستی بر سفره هفت سین ؛ می دوزم. کمی پیش تر گندم ها را به آب نهاده ام تا در حریم سکوتی راز گونه، با جوانه هایش؛ برکتی نو بیافریند.
سبزه ها را با سوزن و نخی سبز و قرمزمی دوزم و می آرایم. گلدانی از گل سنبل با تمام وجودم به آن اضافه می کنم و رویش دانه به دانه گل هایش را در کوک به کوک نخ و سوزن، میان دست هایم مرور می کنم. آنگاه سمنو، سنجد، سماق، سرکه را در کاسه ای می گذارم و می دوزم. همه و همه نشانه ها را می دوزم تا حرمت لحظه هایمان باشد در روزهای نو…. سال نو مبارک.
